صفر عبدالله در اختتامیه چهارمین کنگره بین المللی عرس بیدل گفت : زمانی هند یکی از مهم ترین مراکز زبان و ادبیات فارسی بود و سبب هایی دارد وقتی مجبور بودند با اسباب مختلف و پیش از همه نا آرامی هایی که در ایران زمین رخ داد رفتند بسوی هند و می گفتند رو به هند آوردن صاحبدلان از بهر چیست روزگار آینه را محتاج خاک تر کند و امروز که درباره یبیدل دهلوی و نام معظم بیدل گرد آمدیم در واقع بیدل یک کوهی ست عظیم کوه عظیم زبان و ادبیات فارسی و فرهنگ ایرانی است که متاسفانه ما هنوز خیلی خیلی سطحی از این بزرگوار آشنایی داریم . من مقاله ای دارم درباره ی خدمات استاد بزرگ صدرالدین عینی که یکی از اولین بیدل شناسان در آنسوی مرزها بود و هم در یادداشت های خود و هم در کتاب نمونه ادبیات تاجیک و هم در رساله ی استاد میرزا عبدالقادری بیدل که دانشگاه معروف سن پترزبورگ برایش عنوان دکتری داده بود .
استاد عینی در یادداشت ها ازمکتب کهنه از آنجا یادآور میشود که بعد از قرآن نخستین خبری که می خواندند دیوان حافظ بود و بعد از دیوان حافظ حتما به مطالعه ی میرزا عبدالقادر بیدل دهلوی می پرداختند . در روزگاری که در ایران ادبیات به سبک خراسانی باز می گشت و ادبیات بازگشت می گفتیم در آسیای میانه مردم بیشتر پیروان بیدل بودند و بیدل دهلوی را سر مشق کار خود می دانستند .
وقتی درباره هندوستان می اندیشم و درباره ادبیات فارسی هند بغیر از چهره های بزرگی که همه ما می شناسیم آنقدر نازک کاریهایی در غزل خصوصا غزل در سبک هندی شده است که ما متاسفانه هنوز مطالعه نکرده ایم و نیاموخته ایم بخصوص در مورد بیدل دهلوی با آنکه من خیلی خوشحالم که امروز در ایران تلاش هایی در راه درک معانی بیدل و در راه فهم بیدل هست هنوز کار جدی آنچنانی نشده است . اگر امروز ما فکر کنیم که چه پیوندی ما با هندوها و شبه قاره هند داریم که البته این میراث زبان فارسی است .
بسیار دلخون هستم از اینکه زبان فارسی حتما دشمنانی داشته و هنوز هم دارد و امروز وقتی ما گرد هم جمع شده ایم این بخاطر ادبیات پربار زبان فارسی بوده است که اجازه می دهد ما با دیگر فارسی زبانان گرد هم جمع شویم و حرفی برای گفتن داشته باشیم.
