آزرمیدخت صفوی از جمله فرهیختگانی است که عاشقانه در راه خدمت به زبان و ادب فارسی در سرزمین هند گام برداشته است. این بانوی فرهیخته در سال 1952 میلادی در یک خانوادۀ اصیل ایرانی در شمس‌آباد اتراپرادش هند به دنیا آمد. نیاکان وی همه عالمان علم و دین بودند. در سال 1737 میلادی نیای وی رحمت‌الله شاه صفوی در عهد محمدشاه گورکانی از ایران به عظیم‌آباد کوچ کرد و دولت گورکانیان وی را به صوبه‌داری ایالت بهار منصوب کرد و پس از مدتی به دهلی آمده مقیم شد.
وی پس از پایان تحصیلات خود به استخدام دانشگاه اسلامی علیگر درآمد و هم‌اکنون مدّت ۳۰ سال است که در بخش زبان و ادبیات فارسی این دانشگاه، مشغول تدریس زبان و ادبیات فارسی است.
او به زبان‌های اردو،انگلیسی و هندی نیز تسلّط دارد و تاکنون در بیش از ۶۰ سمینار و کنفرانس بین‌المللی، به ویژه در ایران و هند شرکت داشته است.
ایشان در سال 1390 طی حکمی از طرف ریاست فرهنگستان زبان و ادب فارسی به عضویت شورای علمی دانشنامه زبان و ادب فارسی در شبه قاره انتخاب شد.
خانم دکتر صفوی در طول حیات علمی خود دست به قلم نبرده، مگر در معرفی فرهنگ ایرانی و زبان فارسی؛ از جمله: کوچۀ عشق، معنویت مولانا در عصر حاضر، عرفان العاشقین، چهل ناموس، تاریخ محمدی و …. .
در ادامه سخنرانی ایشان در پنجمین عرس بین المللی بیدل دهلوی را می شنویم :
