مرحوم محمدعبدالعزیز مهجور را باید از واپسین حلقه‌های بیدل‌شناسان سنتی دانست، کسانی که چراغ بیدل در افغانستان به همت آنان روشن مانده بود و همچنان برای نشر و گسترش میراث ادبی این شاعر در افغانستان می‌کوشیدند.
او در سال ۱۳۲۴ خورشیدی در قندهار به دنیا آمد و البته اصالتاً از کابل بود و فرزند محمد عبدالحمیر اسیر، معروف به قندی آغا. آن‌ها از خاندان متشخصی بودند و بعضی از بزرگان این خاندان در عصر حکومت امان‌الله خان مناصبی داشتند. ولی مرحوم اسیر به سبب ناملایمات و تغییراتی که در اوضاع سیاسی کشور پیش آمد، گوشۀ عزلت گرفت و به ادب و عرفان پرداخت.
عبدالعزیز مهجور تحصیلات را در کابل و در دبیرستان امانی پی گرفت و پس از پایان تحصیلات در رشتۀ اقتصاد، ابتدا در هرات مدیر عمومی خدمات شرکت مال‌داری (دام‌داری) شد و سپس در بانک ملی استخدام شد .
او شعر و بیدل‌پژوهی را از دست ننهاد و علاوه بر سرودن اشعار بسیار، کتاب‌ها و رسالاتی دربارۀ بیدل و دیگر شاعران کهن فارسی نوشت. فهرست آثار او تا جایی که دستیاب شد، به این صورت است: شرح مستزاد بیدل، آینه‌بندان حیرت بیدل، کامدی و مدن، داغ محرومی، غزل‌های ستاره‌‌دار، میلاد نور، احسن‌القصص، داغستان دل (دیوان اشعار)، سبک بیدل، مغز و پوست (افکار عطار، مولوی و ابوالمعانی بیدل)، گردش رنگ (تحلیل و تفسیر برخی از غزلیات بیدل)، کجای کار خراب است (نقد ادبی)، زندگینامۀ خواجه معین‌الدین چشتی، زندگینامۀ پیر هرات خواجه عبدالله انصاری، زندگینامۀ شیخ کبیر حکیم سنایی غزنوی، خمستان قدیم، نوع‌پروری و انسان‌دوستی در متون قدیمۀ دری، پراکنده‌ها (مجموعه مقالات ادبی و عرفانی)، میکدۀ معرفت (ساقی‌نامۀ بیدل)، ابوالمعانی بیدل و کلمات قدسیۀ نقشبندیه، علم عروض، سیر در نکات بیدل، ابوالمعانی بیدل از افتخارات افغانستان است. بعضی از این آثار منتشر شده و بیشترشان هنوز به چاپ نرسیده است.
سخنرانی مرحوم استاد مهجور در کنگره بین المللی عرس بیدل دهلوی در ادامه تقدیم علاقه مندان می شود.
